“Hij wordt wel de kerkvader van de twintigste eeuw genoemd. De Hervormde Kerkorde van 1951 is mee door zijn inspanningen tot stand gekomen en draagt de sporen van zijn inzet om de Kerk als een geloofsartikel te zien, en niet maar als een – met een kleine ‘k’ geschreven – lokaal of landelijk gebonden organisatie. ‘De theologie van Noordmans behoort tot het grootste van wat deze eeuw in ons land te zien heeft gegeven’, oordeelt Akke van der Kooi. Niemand minder dan Miskotte schreef hem in correspondentie aan met ‘zeer vereerde Noordmans’ en hechtte grote waarde aan zijn oordeel. Wie was deze dr. Oepke Noordmans (1871-1956)?
Ik had mijzelf nog nooit verdiept in zijn theologie. Maar bovenstaande kwalificaties brachten mij ertoe Noordmans te gaan beluisteren, en dan met name op zijn denken over de verhouding van Kerk en Israël. Het is alweer tien jaar geleden dat ik onder de indruk kwam van het dogmatisch werk van Friedrich-Wilhelm Marquardt. En gedurende een nog langere periode heb ik deel uitgemaakt van diverse Kerk-en-Israël-organen, van de Raad voor de verhouding van Kerk en Israël van de Hervormde Kerk in het begin van de jaren negentig tot het platform Appèl Kerk en Israël in het heden. Dan is men vanzelf ook benieuwd hoe zo’n ‘oude kerkvader’ Israël een plaats geeft in zijn theologie. Van de ontdekkingen nu op dit laatste gebied wil ik in dit artikel iets delen.”
